Sekciarskie dryfy: dokument Konferencji Episkopatu Francji

Publikujemy tutaj dokument biskupów Francji na temat sekciarskich dryfów, autorstwa s. Chantal-Marie SORLIN, szefowa Biura Konferencji Episkopatu ds. Dryfów Sekciarskich, czerwiec 2014 r.

Tłumaczenie: Ana Azanza. Oryginalny tekst w języku francuskim .

Ta lista kryteriów jest zgodna z procesem behawioralnym w czterech chronologicznych krokach:

1. Kult jednostki

Członkowie grupy czują się przyciągnięci i zgrupowani wokół założyciela o złożonej osobowości w swojej karierze i pretensjach…

1.1 Narodziny grupy

Dysfunkcja w rozeznawaniu powołań może mieć tragiczne konsekwencje. Mnożą się przykłady kandydatów do kapłaństwa, którzy zostali odrzuceni w jednej diecezji, ale przyjęci w innej. To samo dotyczy uznania stowarzyszenia wiernych lub wspólnoty. Również biskupi szwajcarscy przypomnieli przed chwilą ten wymóg: «gdy kandydaci do kapłaństwa lub życia zakonnego zmieniają miejsce formacji lub wspólnoty, informacja powinna krążyć między osobami odpowiedzialnymi w sposób jasny i precyzyjny».

1.2 Kult założyciela

W pewnych grupach zdarza się, że założyciel lub przełożony w jakiś sposób zajmuje miejsce Chrystusa: członkowie grupy czczą go, stawiają na piedestale, przysięgają mu absolutne posłuszeństwo. Bóg przechodzi bezpośrednio i tylko przez nią przechodzi. Jego słowo to… Słowo Ewangelii. A jego pisma wypierają Pismo Święte, które oczywiście może być zrozumiane tylko przez wyjaśnienia „mistrza”. Takie zainwestowanie w Założyciela w sposób naturalny pozwala nam głosić Go «Pasterzem na całe życie» (Dobrym Pasterzem, dobrym i złym Pasterzem). I oczywiście każde ujawnienie skandalicznego zachowania założyciela spotyka się z zaprzeczeniem, potępieniem spisku i prześladowaniem.

1.3 Poza grupą nie ma zbawienia

Grupa nie jest przedstawiana jako komplementarna w stosunku do tego, co już istnieje, ale jest uważana za wyłącznie alternatywną. To przez Niego i tylko przez Niego zbawienie przychodzi dziś do Kościoła. Wszystko inne w Kościele oskarża się o letni, niewierny modernizm. Z tego elitaryzmu wynika «holistyczny» charakter tych wspólnot: wszystkie powołania są zgłaszane w grupie, która jest w ten sposób samowystarczalna jako «arka zbawienia» i równoległy Kościół. Grupa chce być samowystarczalna, nawet jeśli chodzi o rozeznanie czy wsparcie: psychologowie spoza grupy to diabeł! Zdarza się, że spowiedź jest zmuszana tylko przed kapłanem wspólnoty, ponieważ mówi się, że inni nie mogą zrozumieć charyzmatu. Formacja ma charakter stricte wewnętrzny i niewspółmiernie akcentuje myślenie założyciela.

1.4 Ponad prawem

Mieszkańcy „Niebiańskiego Miasta”, które stanowi tę grupę, nie są już ze świata. Tym samym, wbrew nakazom biskupów, nie wpłaca składek na kawimak (ubezpieczenie na starość, chorobę i inwalidztwo dla zakonników). Nie wspominając już o naruszeniach na poziomie ekonomicznym, czy z prawem pracy czy przepisami bezpieczeństwa. Ponadto, „mgliste ramy prawne” grupy narażają krnąbrnych członków na wszelkiego rodzaju nadużycia, bez możliwości uciekania się do czegokolwiek lub kogokolwiek.

2. Ciąć na zewnątrz

Podążanie za przywódcą pociąga za sobą wiele zerwań dla jego zwolenników (relacyjnych, społecznych, ekonomicznych, zdrowotnych, intelektualnych, duchowych i kościelnych…).

2.1 Rozstania

Jest ich wiele i zamykają rekruta w prawdziwej bańce całkowicie oderwanej od rzeczywistości:

rozpad rodziny od momentu, gdy rodzina zadaje pytania;
przyjacielskie rozstania;
zerwanie społeczne ze zmianą nazwiska i zniknięciem nazwiska;
przerwanie studiów, wykonywania zawodu;
pęknięcia ekonomiczne: osoba przekazuje cały swój majątek w ręce grupy;
podział informacji: nie oglądasz telewizji, nie słuchasz radia ani nie czytasz prasy; znajduje się tam indeks zabronionych odczytów;
Zaburzenia zdrowotne: demonizuje psychologów, zakazuje się szczepień, narzuca się medycynę alternatywną i psychoterapię, jest mowa z powiązanymi lekarzami w społeczności.
rozłam w Kościele: funkcjonowanie w oderwaniu od hierarchii i parafii; nieufność do władz;
a nawet wewnętrzne pęknięcie między członkami: brak relacji międzyludzkich. Obowiązek informowania między członkami.

2.2 Kontrola wyboru spowiedników i kierowników duchowych

2.3 Wadliwy trening

Karmi się wyłącznie pismami założyciela lub tendencyjnym doborem autorów. Nie kładzie się nacisku na Słowo Boże.

2.4 Słownictwo specyficzne dla grupy

tworzenie nowych słów lub zmienianie znaczenia popularnych słów.

2.5 Wielość nabożeństw bez jedności doktrynalnej

z eskalacją zasad, znaków i wszelkiego rodzaju ascetyzmem zgodnie z inspiracjami, kaprysami i odkryciami tego, kto jest u władzy. Podkreśla się obecność i działanie diabła, stąd częstotliwość aktów uwolnienia i egzorcyzmów; Dualistyczna wizja sprawia, że świat jest uważany za zły, a wszelka krytyka grupy za prześladowanie „świętych”.

2.6 Nieludzkie warunki życia zagrażające zdrowiu fizycznemu, psychicznemu i duchowemu

W tych problematycznych społecznościach stwierdza się te same braki, co w grupach sekciarskich w ogóle: niedobory żywieniowe, brak snu, brak higieny życia i opieki, wyczerpanie pracą itp. A jeśli zdarzy się wypadek, nieodpowiedzialność, która go spowodowała, jest przykrywana całkowicie mistyczną interpretacją zdarzenia.

2.7 Jakie ubóstwo?

Zazwyczaj idą po jedzenie z Banku Żywności. Członkowie nie są zarejestrowani w systemie ubezpieczeń społecznych, ale ubiegają się o CMU (Powszechne Ubezpieczenie Zdrowotne). Praca jest dla ludzi na całym świecie, ale żebractwo praktykuje się z „prawdziwymi” ubogimi: troski świata są dla pogan… Jednak społeczność jako taka nie gardzi inwestycjami w nieruchomości i innymi, które wymagają dużych kwot pieniędzy.

2.8 Dezinkarnacja

Niektóre grupy, ze względu na swój zamysł i system, posunęły się tak daleko, że zerwały więź łączącą dzieci z ich rodzicami: władza rodzicielska zostaje przekazana „pasterzowi”, dzieci stają się dziećmi wspólnoty; Wizerunek rodziców jest zdewaluowany.
W dziedzinie zdrowia: dowody na konieczność leczenia terapeutycznego ustępują miejsca niebezpiecznemu sloganowi: „Pan nas uzdrawia, mamy w Niego wiarę!”.

2.9 Painizm i kult cierpienia

Napotykane trudności – obiektywne – są uwznioślane przez zaproszenie do ofiary. Odpowiedź na nie brzmi następująco: „W cierpieniu niesiesz krzyż, który zbawi twoich przyjaciół; znalazłeś się na krzyżu, dlatego jesteś na właściwej drodze, bardzo blisko Jezusa. cierpisz ból, więc wzrastasz, walcząc ze swoimi słabościami; Cierpisz, ponieważ twoje nawrócenie jest wciąż niewystarczające. „Jeśli nie możesz tego znieść, to dlatego, że nie modlisz się wystarczająco; Nie zapomniałeś o sobie wystarczająco. Należy wziąć pod uwagę duży odsetek osób, które nie są w dobrym stanie zdrowia w niektórych grupach: depresja, próby samobójcze, samobójstwa, wywołanie lub zaostrzenie chorób psychicznych.

3. Prowadzenie

Manipulacja wieloma twarzami ma na celu nie tylko przyciągnięcie członków, ale także ich zatrzymanie.

3.1 Prozelityzm

Członkowie grupy opuszczają swoją cytadelę, aby udać się i nawracać innych, którzy powinni żyć w ignorancji i błędzie. Drugi nie jest obiektem zainteresowania czy ciekawości, ani też nie jest obietnicą wzbogacenia. Drugi człowiek jest naprawdę akceptowany tylko wtedy, gdy odmawia mu się jego odmienności i wkładu. Jest interesujący tylko jako potencjalny konwertyta.

3.2 Zdobywanie powołań

Musisz uwodzić i przyciągać ludzi do społeczności. Rekrutacja jest szybka, upolowana zwierzyna jest zwykle młoda i niedoświadczona. Jeśli osoba rekrutowana zadaje pewne pytania, grupa naciska na nią, aby wiedziała, że wątpliwości pochodzą od diabła. Wszystko to jest sprzeczne z kanonem 219 Kodeksu Prawa Kanonicznego: „Wszyscy wierni mają prawo do tego, by nie podlegać żadnym obowiązkom przy wyborze stanu życia”.

3.3 Pomieszanie forum zewnętrznego i wewnętrznego

W swojej mądrości Kościół zaleca rozróżnienie między forum wewnętrznym i zewnętrznym, między rolą spowiednika i kierownika duchowego a urzędem przełożonego. Zdajemy sobie jednak sprawę, że mylenie tych dwóch ról jest powszechne. W ten sam sposób poradnictwo nigdy nie powinno być udzielane wewnętrznie wspólnocie lub stowarzyszeniu chrześcijańskiemu, aby zachować wolność jednostek i ograniczyć nadużycia władzy, walkę o wpływy, ryzyko konsultacji podważających tajemnicę towarzyszenia duchowego, różne pomyłki i niedyskrecje, które szybko łączą się w ciasny krąg. Jeśli ten sam podmiot zarządza ważnymi stanowiskami wspólnoty, duchową i psychologiczną kontynuacją, a nawet spowiedzią, możemy się domyślać, jaki wpływ może mieć na ludzi. To rozróżnienie między tym, co publiczne, a tym, co prywatne, jest dodatkowo podważane przez modę na „przejrzystość”, czyli innymi słowy, przez publiczne wyznania. Pod przykrywką braterstwa i współczucia osoba jest wyśmiewana w swojej intymności i zmuszana do pewnego rodzaju psycho-duchowego ekshibicjonizmu, czyli psychicznego pogwałcenia.

3.4 Specjalne wymagania

Często słyszy się, że nigdy nie mów źle o założycielu ani o żadnym przełożonym i natychmiast potępiaj każdego, kto narusza ten ślub. Także o jedności: wszelka krytyka (tj. najmniejsze uprawnione zakwestionowanie lub najmniejsza osobista myśl), każde nieposłuszeństwo, zagrażanie braterstwu.

3.5 Tajemnica nałożona jako zasada bezwzględna

Ponieważ funkcją tych stowarzyszeń ma być służba Kościołowi, wszyscy członkowie powinni mieć możliwość swobodnej i otwartej rozmowy z członkami hierarchii, kiedykolwiek jest to konieczne. Kiedy czynimy dobre uczynki, nie boimy się światła. Zdarza się jednak, że wyznawcom zabrania się rozmawiać z miejscowym biskupem, ponieważ uważa się, że nie są w stanie zrozumieć charyzmatu… Podobnie, dostępna jest cała dokumentacja wewnętrzna, która musi pozostać ukryta.

3.6 Kłamstwa, oszustwa i tuszowanie sprawy

Ukrywanie może odbywać się od samego początku, tj. w celu uzyskania zgody (czym innym dokumentacja przedstawiana władzom, a czym innym dokumentacja „wewnętrzna”, do której sami członkowie nie mają dostępu). Następnie, nawet jeśli władzy uda się przeniknąć do funkcjonowania grupy, dąży ona do zakłócenia inwigilacji i działań podjętych w celu oczyszczenia sytuacji.

3.7 Autorytaryzm szefa i uległość członków

Posłuszeństwo — jest nawet kwestią poddania się — zostaje wyniesione do godności większej cnoty, a więc bezwarunkowo i bez ograniczeń, o wiele silniejsze niż w tradycyjnej wspólnocie religijnej. Jednak autentyczne posłuszeństwo nie jest ani autorytaryzmem, ani infantylizacją, posłuszeństwo przechodzi przez pośrednictwo, a nie przez magiczne różdżki w stylu „Bóg mi powiedział”… „Mali liderzy” mogą być owładnięci pewną przyjemnością w doradzaniu i rozkazywaniu innym. Duchowe rządzenie.

3.8 Wszelkie pytania pochodzą od złego ducha

„Postanowiłem podzielić się swoimi wątpliwościami i pytaniami z założycielem. Jego odpowiedź była krótka i precyzyjna: „Czuję, że nie jesteście już częścią wspólnoty. Jedenaście lat wspólnego życia, wspólnej wiary zostało zmiecionych przez te kilka słów wypisanych na kartce papieru. W tym systemie pewników nie mogło być żadnych wątpliwości ani pytań. Odpowiedź na wątpliwości oznaczała rozpoznanie możliwości ich posiadania. Jedyną odpowiedzią było wykluczenie. Starożytność, uroczyste oddanie za życie, złożone ofiary, energia oddana bez liczenia na nic się nie zdała…”

3.9 Upokorzenie i poczucie winy

Buntownik, ten, który, nigdy nie ma dobrej prasy w zboczonej społeczności. I na ogół drogo płaci za swoje wybryki upokorzeniem i poczuciem winy: „Tłumaczenie się to brak zaufania do r… depresja jest zaprzeczeniem Boga… Kochać to znaczy pogrążać się w błocie… Milczeć to kochać… Napięcie jest jedynym owocem naszej niegodziwości… Odpocząć to nie znaczy kochać wystarczająco… Narzekanie to bycie samolubnym… bronić się to nie być posłusznym Ewangelii”. Ci, którzy nie popadają w milczące podporządkowanie się i dlatego podejmują ryzyko, zarażają otaczających ich ludzi, dlatego są po prostu zwalniani. Wewnątrz są oczerniani od stóp do głów: buntownik jest Judaszem. Dynamika relacji z grupą jest uproszczona do granic możliwości: uległość lub wykluczenie. Negocjacje werbalne są niemożliwe, jesteśmy w absolutu albo nic. Drugi zostaje sprowadzony do statusu przedmiotu: zostaje przyswojony, wchłonięty lub odrzucony. Nie może być podmiotem dyskursu, a tym samym rozmówcą w dialogu. W rzeczywistości inne słowo, wzbudzając w ten sposób wątpliwości, wywołuje niepokój w grupie i uruchamia mechanizmy obronne, które te wykluczenia wyrażają. W grupie inność jest nie do zniesienia.

3.10 Wyjście

Pod jakimi warunkami? Każde wyjście już czyni cię grzesznikiem przed innymi członkami. Nikt nie porozmawia ze zdrajcą. A ponieważ adept zerwał z całą swoją starożytną wiedzą, znalazł się sam.
W jakich warunkach ekonomicznych? Czy to, co oddał, kiedy przybył, jest tym, co wkładał do wspólnego pudełka? Po porzuceniu zawodu, po latach dobrowolnej pracy oczywiście i bez zabezpieczenia społecznego, ten, kto odchodzi, jest nagi jak Hiob… Kanon 702 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego postanawia jednak, że instytut powinien zachować słuszność i miłość ewangeliczną wobec członka, który się od niego odłączy.
W jakim stanie fizycznym i psychicznym? Życie jest tak trudne, że człowiek jest zdruzgotany. Niektórzy doznają poważnego zniszczenia psychicznego: ileż depresji, ile prób samobójczych, ileż samobójstw! W rzeczywistości ludzie, którzy opuszczają grupę, czują się winni, kończą z poczuciem całkowitej porażki.
W jakim stanie duchowym? Niektórzy zachowują wiarę, ponieważ w obliczu tego niefortunnego doświadczenia, które właśnie przeżyli, naprawdę spotkali Chrystusa. Wielu nie chce wiedzieć więcej o Kościele czy religii…

4. Niespójność życia

Kiedy ktoś przyjrzy się bliżej życiu „guru”, zauważy, że istnieje ogromna odległość pomiędzy słowami a czynami pod względem pieniędzy, władzy i moralności.

4.1 „Nadzwyczajne życie” wiernych

Na płaszczyźnie miłosierdzia jego postawa pozostawia zwykle wiele do życzenia w stosunku do najsłabszych, do osób, których sytuacja ekonomiczna uległa zmianie, do innych członków Kościoła itp.

Założyciel musi podlegać tym samym zwykłym regułom i konstytucjom, które obowiązują we wspólnocie…!

4.2 Pieniądze

Łączenie aktywów: Biorąc pod uwagę brak stabilności oferowanej przez współczesne życie i prawdopodobieństwo, że członkowie opuszczą wspólnotę po kilku latach, korzystne jest przechowywanie majątku członka do czasu jego śmierci, tak aby w przypadku podjęcia przez niego decyzji o odejściu, aktywa te mogły zostać mu zwrócone, gdy opuści społeczność. Ale kiedy odchodzi, były członek często odchodzi nagi, jak Hiob, kiedy Kodeks Prawa Kanonicznego mówi o słuszności. Rozumiemy, że w tych warunkach jest wielu, którzy, nawet jeśli są przytomni widząc wady, nie mają siły lub środków, aby odejść.
Eksploatacja pracy partnerów.
Zarządzanie finansami musi być zawsze uczciwe i przejrzyste. Jednak niektóre grupy opanowują sztukę fikcyjnej własności w substowarzyszeniach, skojarzeniach ekranowych
Darowizny i odbiór spadków.

4.3 Inne

Są też przestępstwa w grupach sekciarskich i przestępstwa typowe: pedofilia, gwałt, dotykanie, efebofilia…
Podsumowując, jedno kryterium oczywiście nie może wystarczyć, aby zakwalifikować grupę jako wspólnotę sekciarską. Tylko połączenie zestawu kryteriów pozwala uświadomić sobie patologiczny charakter wspólnoty czy stowarzyszenia. Zaskakujące jest jednak to, jak wiele z opisanych objawów powtarza się dziś w wielu grupach. Co więcej, wszystkie te ekscesy, o których właśnie wspomniano w niektórych wspólnotach katolickich, są ostatecznie identyczne z tymi, które można znaleźć w grupach sekciarskich w ogóle. Trzy pokusy: władzy, posiadania jej i czerpania z niej radości są dość uniwersalne.